Weekverslag 1!

Nepal: vrolijke, lieve mensen --- chaotisch, levensgevaarlijk verkeer.

Maandag 4 juli
Zoooo na een vlucht van 6 uur en een van 5 uur zijn we aangekomen in Kathmandu. We hadden een kleine drie kwartier om over te stappen in Doha en gelukkig zaten we 5 minuten voordat het vliegtuig zou vertrekken erin. Wel geteld de hele reis een uur geslapen dus de eerste avond (maandag 4 juli) ga ik vroeg naar bed. Het is hier 3 uur en 3 kwartier later trouwens. We hebben vandaag een beetje de omgeving verkent. Morgenochtend om !06:00! uur hebben we een yoga sessie, blijkbaar houden de Nepalezen van vroeg opstaan. Het is 32 graden hier en erg vochtig dus dat is even wennen. Op weg naar ons verblijfadres heb ik nauwelijks foto's gemaakt. Ik ben zo onder de indruk van het grote cultuurverschil, Nepal moet je niet willen vergelijken met Nederland. Een aap op de bus, koeien die midden op de weg liggen en op elke hoek wel een stuk of drie straathonden... Je moet er niet gek van opkijken. Verkeer is chaotisch. Ze hebben alles in een auto/ op een motor wat wij in Nederland ook hebben, maar gebruiken alleen het gaspedaal en de toeter. Tussendoor zie je stukken waar het lijkt alsof de aardbeving gisteren is geweest, ipv ruim een jaar geleden. Gelukkig zitten er ook stukken bij die mooi opgebouwd zijn. Een taxi die bij ons allang in het museum had gestaan en niet meer gebruikt zou worden. Zonder gordels. Ja, die wordt hier gewoon gebruikt. Er is nooit, letterlijk nooit een moment dat er geen toeters te horen zijn.
Heel veel dingen waar je aan moet wennen als je voor het eerst hier komt, echt een cultuurschok. Ik wist veel dingen van tevoren al, maar als je het echt met je eigen ogen ziet komt het nog harder binnen.
Om de chaos en armoede heen zie je hoe een prachtig land Nepal is. De mensen in Nepal zijn zo aardig, er is altijd een glimlach op hun gezicht. Lieve kinderen rennen/spelen door de stad. Naast het vrijwilligershuis spelen een aantal jongetjes zowat de hele dag voetbal, die high five's komen halen zodra je langs loopt. Een glimlach toveren op het gezicht van een kind hier door gewoonweg zelf te glimlachen is onbetaalbaar. De mensen hier zijn niet anders gewend dan hoe ze nu leven. Een kind van drie jaar oud voorop een scooter? Alleen laten lopen door het drukke verkeer? Het is hier allemaal heel normaal. Maar goed, het komt er dus op neer dat ik vandaag intens veel indrukken heb opgedaan. Ik hoop dat jullie een beetje een idee krijgen van hoe het hier gaat. Deze week is er nog introductie en de drie weken daarna gaan we aan de bak als vrijwilligers. Het is een hele leuke groep in dit huis. Canadezen, Duitsers, Zwitsers, Brazilianen, Spanjaarden, Nederlanders, Ieren, Engelsen, Australiërs, Fransen, Belgen, het is een gezellige boel bij elkaar. Ik voel mij op me gemak en heb het naar mijn zin, alleen moet ik wel even wennen! Oh ik hoor nu al de hele tijd een van de vele straathonden janken buiten.. Ben benieuwd hoe dit in de nacht gaat. Liefssss eindelijk vanuit Nepal!

Dinsdag 5 juli
Vandaag zouden we de dag beginnen met een yoga sessie om 06:00 uur. Na een uur wachten zijn we maar naar het ontbijt gegaan, typisch Nepal als iets niet gaat zoals je verwacht: no stress, relax en door naar het volgende.
Om 9 uur hebben we een kook demonstratie gehad van de Nepalese keuken hier. Het is hier allemaal heel makkelijk te maken en de meeste dingen zijn ook nog is lekker. Daarna zijn we met een groep naar een bezienswaardigheid geweest, het blijft al een avontuur op weg naar zo iets door het drukke verkeer. Het is hier erg heet maar fijn als je al vroeg opstaat, daardoor kun je er rustig aan wennen.
Er is hier ook een Nederlandse jongen, Mees, waarmee ik dus vaak wat makkelijker kan communiceren. Als we met zijn allen in de 'woonkamer' zitten praten we Engels. Vandaag hebben we met een groepje vrijwiligers gekaart, maar ja, welk spel doe je dan? We hebben ze pesten geleerd, het meest bekende en makkelijkste Nederlands kaartspel. Ook zijn we vandaag weer even op pad in Kathmandu geweest met een groepje vrijwilligers. In de middag hebben we een introductie over de projecten gekregen en morgen gaan we deze bezoeken. Met vijf vrijwilligers hebben we bij locals gegeten avonds, een hele mooie en speciale ervaring. Een glimlach zegt meer dan duizend woorden! Morgen om 07:00 uur aan het ontbijt dus ik duik lekker mijn bed in, de blaffende straathonden zijn nog wakker. Aan het ene cultuurverschil wen ik sneller dan aan de ander.

Woensdag 5 juli
Ik moet nog even wennen aan het vroege opstaan. 6 uur uit bed is niet echt mijn ding, maar ja eenmaal aangekleed en aan de ontbijt tafel krijg ik zin in de dag. Onderwijl kletsen alle vrijwilligers met elkaar. Vandaag zouden alle vrijwilligers bij hun project op bezoek gaan. Mijn project is 'teaching', Engelse les aan kinderen geven. Omdat ik liever in een soort kinderopvang ervaring opdoe hier heb ik een soort combi aangevraagd, ik ga werken met kids van 3 tot 6 jaar. Tussendoor zal ik ze wat kleine woordjes Engels leren maar het draait er meer om ervoor te zorgen dat ze een leuke dag hebben.
Na het ontbijt zijn we met een groepje eerst bij een ander project gaan kijken: eldery home. Hier leven de oudere mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen vanwege een lichamelijke of geestelijke handicap. De weg hier naartoe is al een ervaring op zich, maar aan de wegen wen ik steeds meer. Overal liggen stenen, soms loop je over een vuilnisbelt en oh ja, ogen altijd gericht op de weg, hier bestaan geen stoplichten of zebrapaden. En als ze er al zijn hebben ze geen functie. Eenmaal aangekomen worden we hartelijk ontvangen. Er is een vaste 'crew' in de eldery home daar die de boel draait. Wij kregen eerst een soort rondleiding, het is nog best groot daar, en onderweg zagen we alle ouderen bijvoorbeeld zitten, slapen, zingen, wat drinken, zich wassen. Wat mij het meeste opviel is dat de ouderen hier echt enorm klein en dun zijn, sommigen lijken net kleine kinderen met rimpels. We hebben ze geholpen met zich te verplaatsen naar een andere plek, eten gegeven en wat dingen schoon gemaakt.
In de middag zijn we met de mensen van ons project naar de school gegaan waar we gaan werken. Voor het eerst in een local bus, opgepropt en het gevoel alsof de bus elk moment kan omvallen. Weer een ervaring rijker! Eenmaal aangekomen bij de school lopen we het plein op. Dit moment kan ik niet zo goed beschrijven omdat het zo intens mooi was, maar van dit beeld werd ik gewoon zo vrolijk! Allemaal lieve kindjes aan het spelen, leren of zingen met elkaar. Nu starend naar mij, want ja ik ben nieuw en blank! Ze waren allemaal aan het lachen met elkaar en zagen er gelukkig uit. Ik voelde me meteen welkom hier. We zijn verwelkomd door de 'directie' en gingen daarna naar een klas met kids. Als welkom kregen we een geel sjaaltje (ben de naam even vergeten). Wij stelde ons voor aan de kinderen en zij aan ons. Daarna hebben we nog een rondleiding gehad door het hele schoolgebouw. Langs elke klas waar we liepen klonken er allemaal begroetingen en zagen we zwaaiende handjes. We zijn nog een paar klassen in gegaan om ons voor te stellen, zodat de kinderen weten wie ze de komende drie weken hier gaan zien rondlopen.
Terug in het vrijwilligershuis was iedereen doodop. De dagen zijn immers lang en er staat altijd wel wat op het programma. Ik heb toen even lekker gedoucht, alleen maar koud water, en dan is het altijd maar de vraag of je je haar kan föhnen want de elektriciteit kan zo ineens uitvallen.
Ik heb jullie al verteld dat het verkeer hier een grote chaos is.. Maar ik geen enkel ongeluk heb gezien. Nou, vandaag de eerste! Het was een motorrijder die tegen de achterkant van een auto aan klapte, vervolgens naar rechts viel en het verkeer ging gewoon door. In Nederland zouden er al een stuk of 4 auto's zijn gestopt om te kijken of het goed gaat, maar hier gebeurd dat blijkbaar niet. Gelukkig stond de man al snel op en ging gewoon weer verder met motorrijden.
Naast ons vrijwilligershuis is een groepje jongens dat op de 'stoep' voetbal. Het is nu zo dat elke keer als ik terug kom van het project in de middag ze een high five komen halen. Altijd super vrolijk en lief met elkaar aan het spelen. Ook zo een ding waarvan ik een grote glimlach op mijn gezicht krijg.
Morgen gaan we in de ochtend weer de eldery home bezoeken en de middag de Orphan care. Dit laatste project is met betrekking tot kinderen die hun ouders zijn verloren/geen ouders (meer) hebben. Ben super benieuwd hoe dat gaat zijn. Vrijdagochtend gaan we voor drie daagjes naar chitwan national park. Daar zal ik in het weekeind wat meer over schrijven, we gaan verschillende dingen doen daar. De busreis erheen is 7/8 uur. Maandag begint het echte vrijwilligerswerk voor drie weken. Momenteel schrijf ik dit verhaal op de 'roof top' van dit huis, de enige maar ook de mooiste plek waar ik mij even kan terugtrekken. Daar moet ik wel even aan wennen omdat ik mij in Nederland vaak even terugtrek. Hier ben je altijd omringd door mensen, wat heel gezellig is, maar wel even wennen. In de huiskamer zitten we meestal met z'n allen aan het einde van de avond te kletsen, spelletjes te doen en wat te drinken.

Donderdag 6 juli
Vandaag weer een nieuwe dag, 7 uur aan het ontbijt en om 8 uur naar de eldery home. Het is nog steeds apart om te zien hoe klein de oudere mensen hier zijn. Ze hebben overal hulp bij nodig, van eten tot wassen tot in hun bed komen te liggen. Wij gingen hier wassen en de kleren opgangen in de zon.
Bij de Orphan care in de middag met de kids gespeeld, gepraat en geholpen met het huiswerk. De kinderen die hier rondlopen zouden op de straat leven als deze opvang niet zou bestaan. Een meisje dat ik ging helpen met haar huiswerk was beide ouders en haar broertje verloren vorig jaar bij de aardbeving. Best heftig om dit te horen. Ik zou me niet kunnen voorstellen dat ik in een klap mijn ouders en broer zou verliezen. Het is moeilijk om erover te praten omdat het nog maar een kind is en de Nepalezen alleen oppervlakkige Engelse gesprekken kunnen voeren. Gelukkig hebben we veel lol gemaakt samen en weet ik zeker dat ze een leuke middag heeft gehad. Op deze manier kan ik ook weer met een gerust hart terug naar ons vrijwilligershuis. De meesten gaan vroeg naar bed, morgen vertrekken we namelijk om 06:00 uur naar Chitwan!

Vrijdag 7 juli.
Rijdend in een bus door de bergen langs afgronden, het is net een attractie hier. Inhalen tijdens een bocht, 24/7 toeteren, het is allemaal heel normaal hier!
In Chitwan aangekomen 'checken we in' in ons Hotel. Wat dikkere matrassen en een grotere douch, dat is wel even fijn voor een nachtje! We lunchen met z'n allen en lopen dan naar een soort meer. Hier stappen we in verschillende kano's en kanoën we voor een half uur in de bloedhete zon, over een rivier met krokodillen. Brrrr ik ben intens bang in dingen te zitten die zo erg wiebelen, donker water en laat deze kano er nou niet uitzien alsof hij hiervoor gemaakt is, but I did it! Als we uitstappen staan we in een soort grote jungle. Hier leven onder andere olifanten, tijgers, neushoorns en 29924 insecten. We lopen een uur door deze jungle, met twee mannetjes die een bamboestok vasthouden, en spotten neushoorns en wat olifanten. Het zweet op iedereen is een soort van douche, al onze kleren zijn er doorweekt van. Terug in het hotel heeft iedereen tijd om even een douche te nemen en dineren we met zijn allen. De cultuurshow van Chitwan bezoeken we in de avond. We krijgen verschillende dansacts te zien die in gebrekkig Engels worden voor gesteld. Iedereen is erg moe van deze dag dus terug in het hotel gaan de meeste van ons vroeg naar bed, de volgende dag weer stipt om 06:00 uur ons melden!

Zaterdag 8 juli.
We zouden eigenlijk op olifanten gaan rijden, maar ik sla dit aanbod af. Ze worden hier speciaal voor getraind met een soort branderig spul op hun huid zodat ze het minder voelen als er mensen op hun zitten. Daarnaast worden ze gewoon geslagen met een zweep, niet zo zacht als wij in Nederland doen tijdens het paardrijden, en zijn vastgeketend in een kleine ruimte met een klein stukje schaduw. We lopen daarom nog een rondje om het meer een spotten nog wat krokodillen. Om half 10 stappen we met zijn allen in de bus en om 6 uur zijn we weer in ons vrijwilligershuis. Lange rit door het drukke verkeer. In de bus heb ik niet kunnen slapen om dat het letterlijk voelt alsof je elk moment kan omkantelen, dus als je ontspannen ligt val je gewoon met je hoofd naar voren soms. Ik heb om half 7 wat gegeten, heb daarna nog even m'n koffer opgeruimd en lag om 8 uur in bed, voor het eerst een lange nacht kunnen slapen: 10 uur lang!

Zondag 9 juli.
Fris en fruitig aan het ontbijt voor een nieuwe dag. De laatste dag voordat ik begin aan mijn eigen project. We bezoeken in de ochtend weer de eldery home en helpen met schoonmaken, wassen en was aan de waslijn ophangen. Als je mij vraagt of het een hygiënische plaats is... Wil ik het niet vergelijken met Nederland. Daarvoor is het verschil té groot. Voor Nepalese begrippen is deze plek prima voor ouderen. Onderweg komen we natuurlijk weer kids tegen die je begroeten en naar je lachen. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik in het begin zo gefocust was op het verkeer en waar ik op liep (omdat overal random stenen liggen) dat ik twee keer tegen een paal was aangelopen. Nu ben ik eraan gewend en zie ik alles wat eerder aankomen.
In de middag zijn we voor de tweede keer naar de orphan care geweest. Het meisje die ik de vorige keer hielp met haar huiswerk kwam meteen op me af gerend. Ze wist mijn naam nog en hoe oud ik was. Eerst hebben we eten klaar gemaakt voor ze en daarna gespeeld en geholpen met huiswerk. Ik heb ook een ander meisje ontmoet die in een rolstoel zit, 20 dagen geleden is ze geopereerd aan haar knie omdat ze na een val haar hele bot brak. Ze legde uit dat ze een bepaalde aandoening heeft waardoor ze hele gevoelige botten heeft en door een kleine val, waarvan andere kinderen alleen een schaafwond hebben, ze al iets heftig kan breken. Toen ik uitlegde aan ze dat ik niet meer terug kwam waren ze wel een beetje teleurgesteld. Toen heb ik nog afgesloten met te zeggen dat ik aan ze ga denken en een knuffel gegeven. Ze hebben veel plezier gehad deze middag dus ik ging ook met een gerust hart weg.
Ook heb ik vandaag voor het eerst gewassen, gewoon met de hand in een emmer met water en zeep. Nou was het in de avond nog niet droog en heb ik het buiten laten hangen, maar het is vannacht gaan regenen dus denk dat het nu weer doorweekt is. De regenbuien hier zijn namelijk niet zoals in Nederland, want als het regent dan regent het keihard.
In de avond spelen we meestal spelletjes met een groep, verschillende kaartspellen worden aan elkaar uitgelegd. Zoals ik al zei ga ik meestal vroeg naar bed, niet veel later dan half 10, omdat de dagen hier vroeg beginnen.

Zo mijn eerste weekverslag voor jullie, helpt mij ook om alles even te relativeren! Ik heb het super naar mijn zin nadat ik 4/5 dagen even moest wennen. Ik ga vandaag, maandag 10 juli, beginnen met mijn eigen project waar ik zin in heb en benieuwd naar ben. Ik schrijf niet alle dingen op die ik hier meemaak omdat het ook leuk is om het te vertellen als ik eenmaal terug ben. Deze week is best snel voorbij gevlogen. #makingmemories