Weekverslag twee: twee titels waard.

'Uitspreken dat je iets mooi vind + genieten van dit moment’ ---- 'Geen pieken zonder dalen'.

Twee titels voor dit weekverslag (die ik allebei heb mee gekregen van een collega als tip) die goed passen bij de tweede week. Want tussen alle piekmomenten zitten ook wat daalmomenten. De eerste week moest ik vooral erg wennen, de tweede week heb ik alleen maar genoten van alle momenten die ik heb meegemaakt. Bij deze weer een verslag van de week, met mooie maar ook wat minder mooie momenten. Voor de mensen die echt niet zo goed tegen de minder fijne momenten kunnen die ik hier meemaak, skip de woensdag en zondag!

Maandag 11 juli.

Vandaag de eerste dag van mijn project! We zijn hier met 5 vrijwilligers op gezet. Het is lesgeven op een school met 1000 scholieren. De klassen bestaan uit zo een 25 klaslokalen met 30 leerlingen. De overige kinderen zitten in de kindergarden. Ik geef in de ochtend les van 10:45 uur tot 11:30 uur en van 11:40 uur tot 12:20 uur. Allebei aan grade 1, dat is aan kinderen die net beginnen met Engels leren en alleen zichzelf kunnen voorstellen, het alfabet en de nummers kennen.
Je loopt hier met z'n vijven als enige blanken rond, dus je word veel aangestaard. Dit zijn meestal alle kids die naar je lachen en vragen hoe je heet. De leraren en leraressen vinden het erg leuk en speciaal dat wij er zijn.
Vandaag was het nog een beetje verwarrend, omdat we daar eerst twee uur door boeken hebben gebladerd toen het eindelijk duidelijk werd voor iedereen hoe laat we welke lessen zouden geven. Inmiddels was het al 12 uur en hadden we dus al bijna lunchpauze. Om half 2 start ik in de kindergarden, de kinderen zijn daar 3-6 jaar oud. Ze slapen van half 1 tot half 2, dus toen ik daar om half 2 binnen stapte lagen er een aantal nog te slapen. Niet in een bedje, maar gewoon met hun hoofd op tafel. Ik loop mee bij drie klaslokalen, waar in elke klas ook rond de 30 kids zitten. Ze hebben hier geen idee van protocollen, leidster/kindratio, en ze zijn hier ook niet vies van een corrigerende tik. Het is zo anders als waar ik werk waar ik werk in Nederland, daar hebben we te maken met protocollen, leidsterkindratio (1 leidster op 10 kinderen ipv hier 1 op 30/40), grotere ruimte voor de kinderen en een corrigerende tik is absoluut niet geoorloofd. Daarnaast word ik daar ook aangestuurd door assistent-leidinggevende en communiceer je veel met elkaar. Hier denken ze heel simpel: je bent blank, dus je weet en kan het allemaal wel.
Het was een interessante eerste dag, maar voor mijn gevoel begint het morgen pas echt omdat ik dan voor het eerst ga lesgeven. We hebben in de avond een deel van de lessen voorbereid, ik ga mijn twee klassen morgen de dagen van de week leren schrijven en uitspreken, de maanden en de volgorde van beide. In de kindergarden ga ik met de kinderen kleuren, ik neem tekeningen, potloden en stiften mee. Hier is het erg moeilijk om te communiceren met de kids en docenten omdat ze allebei nauwelijks Engels kunnen. Ze leren hier eerst het alfabet en de nummers, maar dit leren ze in Nepalees Engels, dus niet zoals wij Engelse letters en nummers uitspreken.
Daarnaast ben ik intens blij dat mijn amandelen er in april uit zijn gehaald, want ik hoest me hier de longen uit het lijf (kan ook niet anders met het lucht verschil tussen Nepal en Nederland). Nog steeds niet fijn maar ik heb in ieder geval niet meer van die twee dikke ronde dingen in m'n mond voor m'n keel zitten!

Dinsdag 12 juli.
Vandaag de echte eerste dag het hele programma van het project. We hebben in de ochtend nog de laatste voorbereidingen gedaan, wat tekeningen uitgeprint en de maanden en dagen opgeschreven en uitgeprint.
In de eerste klas begonnen we met de les en zagen we dat ze al veel verder waren, maar de lerares vond het prima als we dingen herhalen. Zo ook in de tweede klas. Voor morgen gaan we een verhaal voorbereiden vanuit hun werkboek, en daarover praten in de klas. Leuke eerste ervaring als echte 'docent' voor een klas van 30 kids te staan.
In de kindergarden hebben we met ze gekleurd. We hadden kleurplaten van een vis uitgeprint en ze keken hier vol bewondering naar. Toen we de kleurpotloden erbij legde begonnen sommige meteen te kleuren en anderen keken nog wat verbaasd. Sommige kindjes kunnen nog niet kleuren dus die hielpen we een beetje.
Als je op deze school komt is het net alsof Sinterklaas binnenkomt. Iedereen staart je aan en er komen veel kinderen op je afgerend voor een high five. Super leuk dat enthousiasme van de kids hier! Dat geeft je energie.
Terug in het vrijwilligershuis zouden we om half 5 onze les voor de volgende dag gaan plannen. Dat werd toen 17:00 uur. Om 17:15 uur was onze docentplanner er nog steeds niet en toen kregen we te horen dat hij niet meer zou komen. Geen stress hier, dan plannen we het gewoon met elkaar :-).
Deze dag heb ik ook weer een nieuw kaartspel geleerd (ben de naam helaas alweer vergeten...). Morgenochtend gaan we verder met het plannen van onze les.

Woensdag 13 juli.

Vandaag de laatste werkdag van deze week, morgen vertrekken we om 06:00 uur naar Pokhara! Ik kijk uit naar de weekeinden en in de weekeinden kijk ik uit naar de projectdagen. Het les geven bevalt me goed, het is leuk om de kinderen nieuwe dingen te leren. Ze schrijven hier wel veel langzamer dan in Nederland maar nemen het hierdoor wel beter in hen op. Het jammere is dat we niet echt met ze kunnen communiceren, omdat ze nauwelijks Engelse zinnen kennen.
Als ik het huiswerk controleer en een duim naar ze opsteek krijg ik er een grote glimlach voor terug. De glimlachen hier zijn onbetaalbaar. De kinderen zijn altijd vrolijk, of het nou regent of niet, of ze nou moe zijn of niet, er staat altijd een lach op hen gezicht. Ook heb ik vandaag weer verschillen gezien in het onderwijs hier en in Nederland. Ze hebben hier allemaal een eigen drinkfles, maar moeten vragen of ze hieruit mogen drinken. Als de docent nou altijd ja zou zeggen snap ik het nog vanwege beleefdheid, maar soms zegt de docent ook wel eens nee. Met 30 graden in een te klein klas lokaal (ik gok 5 meter bij 5 meter) voor te veel kinderen (30 of meer) vind ik dit best apart en heb daarom besloten om uit beleefdheid ook maar die drie kwartier geen fles water mee te nemen. Moet je je even voorstellen dat je een hele werkdag, geen water mag drinken wanneer je wilt... Ik kan me geen werkplek voorstellen in Nederland waar dit zo is!
Daarnaast moeten ze ook vragen of ze naar de wc mogen (logisch, uit beleefdheid) maar de docent zegt vaker nee dan ja. Als ze weer terugkomen staan ze voor de deur met hun handen tegen elkaar en vragen ze ‘may I come in madame?’ (maar dan in gebrekkig Engels).
Er is een jongetje in de eerste klas die ver achter loopt op de rest. Wanneer de kinderen iets moeten overschrijven van het bord zijn ze klaar in 15 minuten, en dit jongetje doet over 10 woorden de hele les (45 minuten). In het begin dacht ik gewoon dat hij geen zin had of niet gemotiveerd was, maar de tweede keer les geven kwam ik erachter dat hij gewoon niet op hetzelfde level is als je moet zijn in de eerste klas hier. In Nederland zou dit allang zijn opgevallen door de docent en anders wel de BSO, maar hier word er gewoon letterlijk geen aandacht aan geschonken. Wat ik hieraan heb gedaan? Dat vond ik best lastig. Ik heb het tegen de docent gezegd maar die blijft volhouden dat het wel goedkomt. Het liefst zou ik dit jongentje persoonlijk begeleiden de komende twee weken, maar dat kan helaas niet. Nu probeer ik wel wat meer aandacht aan hem te schenken, wat ook best lastig is omdat hij heel onzeker overkomt en er nog 29 andere kinderen in de klas zitten. Ik doe mijn best de komende twee weken om hem zo goed mogelijk te begeleiden, maar zijn achterstand is niet in te halen in die twee weken. Mijn eerste momentje dat ik echt dacht: waarom is hier wel genoeg begeleiding (en oplossingen) voor in Nederland, maar word hier zo een kind aan zijn lot overgelaten?
Ook in de kindergarden heb ik mijn eerste ‘wow’ momentje gehad. Ik heb jullie al eerder verteld dat ze hier heel ‘koel’ reageren op kinderen. Toen vandaag een kindje in huilen uitbarstte, liept de lerares naar haar toe, schreeuwde wat in het Nepalees, kind liep de klas uit en kwam na vijf minuten weer teug met nog steeds betraande ogen en een haperende adem. Wat doe je op zo een moment? Ga je tegen de manier van de docenten in hier, of doe je niks? Het liefst had ik het kindje opgepakt om te troosten, maar in plaats daarvan legde ik mijn twee vingers in haar kleine handje, waarin ze stevig kneep. Ze werd al snel wat rustiger, dus ik ben blij dat ik dit gedaan heb. Aan de manier van hoe ze kinderen hier benaderen ga ik niet wennen denk ik!
Maar goed, morgen lekker naar Pokhara, weekeind vieren met de andere vrijwilligers!

Donderdag 14 juli, vrijdag 15 juli & zaterdag 16 juli. (Pokhara trip)

Om 06:00 uur vertrokken we naar Pokhara. Een busrit van ongeveer 8 uur, met genoeg stops tussendoor goed te doen! Zoals ik al zei zijn de busritten hier (vooral door de bergen) een echte attractie. Stenen liggen op de weg, soms een wat grotere inham en inhalen tijdens bochten is heel normaal. Eenmaal aangekomen in Pokhara geniet ik meteen van de omgeving. Omringd door bergen en een meer. Op dit meer is in het midden een klein eiland, waar een tempel op gebouwd is. Hier zijn we naartoe gevaard met kano’s en hebben deze tempel bezocht. Hierna hadden we even vrije tijd om vervolgens om 20:00 uur te dineren. De volgende dag gingen we om 04:00 uur op om de zonsopgang te bekijken vanaf 1500 meter hoogte, dus heb ik rond 21:00 uur mijn bed opgezocht.
Nou, dat 04:00 uur opstaan was het zeker waard! Intens mooie beleving om de zon zie op te komen, zelfs met wat wolken er omheen.
We zijn daarna gaan ontbijten en toen gingen de paragliders en zipliners op pad. Ik ben een van de zipliners (paragliden heb ik vorig jaar gedaan in Oosterijk) en OMG ik was zeker zenuwachtig. Eerst 1500 meter om hoog gereden, nog een klein stukje gelopen en daar was hij dan: de zipline baan. Oke, ik had hier een iets andere gedachte van (gewoon geleidelijk naar beneden gaan in plaats van de eerste meters extreem schuin te gaan). Voor het paragliden was ik niet zo zenuwachtig, daar word je gewoon omhoog getrokken door de wind en heb je adembenemend uitzicht. Dit is meer een adrenalinekick voor zo een 60 seconden. Eerst werd je goed vast gemaakt, daarna de laatste instructies. Je moest je voeten klemmen tegen een deur (net zoals bij een motorrace) er werd afgeteld van 3 tot 0 en dan ging het deurtje open. Je kijkt een afgrond in en voor je het weet zipline je als een gek naar beneden. Zoooooo gaaf!! Ik heb een filmpje van de camera die op mijn hoofd stond, die kan ik in Nederland laten zien aan jullie. Ook kon je een bungeejump doen hierna, maar die heb ik maar even uitgesteld tot volgend jaar . Dit alles nam zo een 3 uur in beslag, maar dat was het waard!
In de avond bij het diner moesten we een weg oversteken, maar door de hevige regenval was dit meer een rivier geworden. Dus in de stromende regen proberen zo snel mogelijk over te steken, oeps, daar gaat mijn ene slipper uit en oeps, daar drijft mijn ander! Iedereen had hetzelfde probleem en het was dus lachen geblazen!
De volgende dag zijn we om 8 uur weg gereden, weer terug naar mijn ‘thuis’ in Kathmandu. Ja, inmiddels voelt dit echt als mijn thuis! We kwamen hier rond 05:00 uur aan en hebben wat gekaart met elkaar, de volgende dag begint een nieuwe projectweek!

Zondag 17 juli (niet lezen als je niet tegen minder fijne ervaringen kan)
Vandaag weer een nieuwe, frisse werkweek voor de boeg. In grade one heb ik een verhaal uit het textbook met ze ‘besproken’ en vragen hierover opgesteld op het bord. Omdat de kids hier niet zo snel schrijven kan je niet zo veel doen in een 45 minuten les. Je bent veel bezig met checken of ze het goed overschrijven, begrijpen en de vragen goed beantwoorden.
Ik had jullie al verteld dat ze hier niet altijd even kindvriendelijk zijn, maar vandaag brak echt mijn klomp. Het is blijkbaar normaal om kinderen hier een corrigerende tik te geven op het achterhoofd, dat had ik al eerder gezien. Echter vandaag zag ik dat de docent een liniaal pakte en hiermee enkele kinderen op hun rug of vingers sloeg. Ook toen ik op het bord wat opschreef hoorde ik gewoon hoe ze sommige kinderen sloeg. En nee, echt geen zacht tikje.
Ik had zelfs een kindje wat met een liniaal naar mij toekwam en vroeg of ik hem wilde slaan omdat hij zijn huiswerk niet helemaal had gemaakt:, hier heb ik hem vriendelijk voor bedankt. Blijkbaar zijn dit soort handelingen van de docent heel normaal voor de kids. De vorige week heb ik dit soort handelingen niet meegemaakt, dus ik hoop dat het gewoon een dag is en niet de rest van de dagen doorgaat.
In de lunchpauze heb ik hierover gepraat met andere vrijwiligers, die toevallig ook bij een les dezelfde docent tegenkomen. Zij vertelden dat het vandaag ook bij hen in de klas gebeurde. Toch konden zij dit makkelijkere wegschuiven als een ‘cultuurverschil’ terwijl ik vanuit pedagogisch opzicht hier echt erg van was geschrokken. Ik denk dat als je weet hoe er in Nederland word omgegaan met kids en je het dan hier ziet, echt denkt van: hoe kan het dat dit word toegelaten? Van tevoren wist ik dat ik zulke cultuurverschillen ook zou kunnen tegenkomen, maar stiekem hoopte ik dat ik deze niet zou tegenkomen natuurlijk. Ik hoop dat dit de komende dagen niet zo gaat zijn mee, anders ga ik toch echt vragen of ik van klas/project kan switchen. Dat is wel het fijne aan de organisatie hier, jouw eigen gevoel gaat voor alles. Als je je ergens of bij iets niet comfortabel voelt word er altijd een passende oplossing gezocht.
Nu ik het weekverslag teruglees zie ik dat er best wat minder fijne ervaringen in staan, vergeet niet dat ik het meerendeel hier heeeel veel mooie ervaringen opdoe! Nepal blijft een super mooi land met lieve mensen en de begroetingen van de kids onderweg naar het project geven een glimlach op je gezicht. Ik hou van de mensen, de kids, het eten en zelfs de koude douches en de muziek! Ik ben een gelukkig mens en noem het vrijwilligerhuis hier al mijn 'Nepaleze thuis'. Ik besef nu ook pas hoe dankbaar ik mag zijn met alles wat ik heb in Nederland. Ik heb nog geen enkel moment spijt van deze reis en heb het super naar mijn zin. En ja aan het ene cultuurverschil wen ik sneller dan als aan de ander. Laat ik mijn weekverslag afsluiten met een passende quote:

‘Travel is more than seeing the world; it’s seeing the world in a new way’

Liefs,

Bowien