Weekverslag vier: 'Mixed feelings'.

geschreven 30-07-16

Vier weken geleden stond er een heel avontuur op mij te wachten. Vandaag, 30-07-16, ben ik begonnen mijn koffer in te pakken omdat ik morgenavond terug vlieg naar Nederland. De tijd is gevolgen… De eerste dagen hier kon ik nog niet genieten. Toen ik hier aankwam had ik het liefst de eerste vlucht terug. Maar nee, daarvoor was ik niet naar Nepal gekomen. Waarvoor wel? Vrijwilligerswerk doen voor vier weken, 100% buiten mijn comfort zone te stappen, nieuwe mensen te ontmoeten, een ander cultuur te ontdekken (met alles wat daarbij komt kijken) maar vooral om heel veel ervaringen op te doen.

De laatste week hier was een kleine rollercoaster van emoties. En dat is nou niet echt fijn als je niet zo graag je emoties de vrije loop laat. De meeste van jullie kennen mij een beetje als een 'coole kikker' maar hier heb ik af en toe wel wat traantjes moeten laten lopen.
Zoals ik al eerder heb geschreven zijn de cultuurverschillen zo groot, waarvan ik me aan de meeste gewoon heb kunnen aanpassen. Helaas was er ook die ene waar ik gewoon niet overheen heb kunnen stappen. Dat had ik ook niet verwacht, maar ik zit er meer mee in mijn hoofd dan ik van tevoren had gedacht. En ja ik heb de kinderen hier elke dag een lach op hen gezicht getoverd en vrolijk gemaakt, maar ik voel me tegelijkertijd ook schuldig over het feit dat ik nu vertrek en ze weer zo 'negatief' (extreme zacht uigedrukt) worden behandeld door de locale medewerkers hier.
En nee ik weet dat ik niet al het leed op de wereld kan dragen en ik het beste gedaan heb wat ik kon, maar ik heb even de tijd nodig om dit gevoel te verwerken in mijn koppie.

Hierdoor heb ik mijn laatste twee dagen project afgebroken. Het is jammer ja, maar wel de juiste keuze geweest op dit moment. Ik wil/wilde genieten van mijn laatste dagen en dat zou zeker niet gaan als ik elke dag negatieve energie kreeg vanwege mijn project. Ik heb natuurlijk nog wel afscheid genomen van de lieve kindjes, ze snoepjes en wat speelgoed gebracht om er een laatste feestdag van te maken voor hen.

Ik heb super veel geleerd hier, van het teaching project, the eldery home, the orphan house, the child care en van mijn mede vrijwilligers. Voordat ik naar Nepal ging dacht ik echt dat mijn engels heel gebrekkig was omdat ik het nooit spreek, maar dat is me reuze meegevallen. Als het eenmaal moet komt het er gewoon goed uit. De communicatie met de kinderen was af en toe wat moeilijk omdat ze nog niet zo goed Engels spraken, maar aan de andere kant zegt een glimlach en een high five hier al genoeg.
Natuurlijk heb ik hier ook het een en ander bezocht. De tempels blijven stuk voor stuk mooie bezienswaardigheden al zijn er veel nog steeds redelijk verwoest door de aardbeving. Het is in het begin heel raar om te zien dat sommige stukken heel mooi opgebouwd zijn, maar andere nog in puin liggen.
Mijn favoriete plaats waar ik drie keer geweest ben hier is Tamel. Dit is zo een leuke plaats, zelfs ik kan hier fijn shoppen (ondanks dat alle verkopers die je zowat de winkel in trekken) en ik heb hier al mijn souverniers bij elkaar gekocht. Het is echt een grap dat je hier met zijn zevenen kan lunchen voor zo een 20 euro.. Een sleutelhanger kan je hier afdingen tot 50 cent als je zou willen.. Maar ik betaal er liever de normale prijs voor omdat ik er 100% zeker van ben dat ze het goed kunnen gebruiken hier.

De mooie ervaringen hier zal ik altijd bij me dragen. Het zijn er teveel om samen te vatten. Hoe vrolijk de kids hier zijn met zo weinig. Hoe dankbaar de mensen hier zijn. En hoe blij ik ben, met alles wat ik heb in Nederland. Dat ik echt veel meer kan dan ik zelf denk. Ja.. Ik ben zeker 100% buiten mijn comfort zone gestapt de afgelopen vier weken. Of ik spijt heb gehad van deze reis? Geen enkel moment!! Zelfs niet de eerste dagen. Ik wist hoeveel mensen in Nederland jaloers en trots op mij waren/zijn en dat heeft mij de power gegeven om door te zetten.

Whoooo ik kan wel blijven schrijven… Maar ik vertel het liever allemaal als ik jullie zie in Nederland. Vanavond gaan we met onze vriendengroep (Zwitsers, Duits, Frans meisje en twee andere Nederlandse meisjes) hier uit eten omdat de meeste van ons morgenavond vertrekken en om de mooie, speciale periode met elkaar af te sluiten. Het voelt raar om morgen te vertrekken maar ik denk als ik eenmaal in het vliegtuig zit het goed voelt om weer naar huis te gaan. Tuurlijk kijk ik er ook naar uit om weer veilig op Nederlandse bodem te staan en mijn lieve ouders en broer in mijn armen te kunnen sluiten na vier weken. En ja.. stiekem ben ik ook wel een beetje trots op mijzelf.. best wel heel erg eigenlijk!

Lots of love… Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn geschreven verhalen en jullie snel zie in Nederland. Ik zie nu pas dat er zo een 80 mensen mijn blog volgen, hoe vet is dat! Bedankt dat ik mijn ervaringen heb mogen delen met jullie, misschien volgt er nog een laatste verslag uit Nederland maar dit is in ieder geval de laatste uit Nepal.

Liefs…<3

'Outside of the comfort zone is where the magic happens'