Week twee!

En een andere week is voorbij gevlogen.. Ik kan niet geloven dat ik al twee weken hier ben!

Deze week was een deel van de groep naar Mozambique. We bleven over met een groep van tien, naast alle backpackers en andere mensen die in deze lodge verblijven. Ik heb deze week iedereen wat beter leren kennen. Zelf vind ik een kleine groep fijner, zoals deze week, maar ik denk als je vanaf het begin met een grote groep begint je daar gewoon aan gewent bent.

Of ik nog steeds blij ben met mijn keuze om niet naar Mozambique te gaan? Ja. 100%. Zoals ik al heel vaak schrijf, de tijd vliegt. Ik ben blij dat ik komende week nog naar mijn kinderen kan op de projecten, voordat ik naar het Kruger Park ga (waar ik heeel veel zin in heb!). De verhalen over Mozambique waren overigens wel leuk, ieder had zijn eigen mening erover. Maar naast de leuke verhalen ook minder leuke dingen; iemand zijn rugzak met portemonnee erin werd gestolen op de eerste dag, een ander iemand is zijn portemonnee verloren en weer een ander iemand is gebeten door een hond en moest naar het ziekenhuis. Ik let sowieso extra goed op mijn spullen in het buitenland, maar in Mozambique moet je nog tien keer beter opletten. En dan nog kunnen zulke dingen gebeuren...

Mijn zonder twijfel hoogtepunt van deze week was de hike op donderdagochtend. Direct achter ons ligt een hiking pad omhoog, naar de top van de berg. We vertrokken in de ochtend, om 05:30 uur met een groepje van vijf, waarvan twee mensen de hike al eerder hadden gedaan. Zaklamp mee, want het was nog donker natuurlijk. Het was best een impulsief besluit, eerder had ik steeds gezegd dat ik het niet ging doen. Waarom nu ineens wel? Ik wou mezelf uitdagen. Want waarom zou ik het niet eens proberen?
Omhoog gaan was vooral moeilijk omdat het nog donker was. Ook je ademhaling moet je proberen te reguleren en tegelijkertijd opletten op waar je loopt. Ik heb wel vijf keer geroepen dat ik niet verder wou en wel ergens op een steen halverwege ging zitten, maar elke keer dat ik dit zei, zei de 'perfectionist' in mij dat ik dit moest afmaken. Ook de anderen zeiden tegen me dat als ik eenmaal boven was, ik er geen spijt van zou hebben. Op dat moment vervloekte ik alles en iedereen wel, maar toen ik eenmaal boven was....
Het pad zelf was best verschillend, vooral het middenstuk was heel pittig. Het einde bestond uit alleen maar stenen waar je op moest vertrouwen en waarin je je eigen pad moest maken. Stappen groter en hoger dan ik dacht te kunnen maken. Een goede bovenbeen/bil oefening! Toen ik eenmaal helemaal boven was, zag ik pas hoe hoog we waren geklommen. Wonderschoon uitzicht. We liepen naar de hoogste steen op de berg, hebben ontbeten en genoten van de zonsopgang. Nee, zeker geen spijt dat ik dit gedaan heb. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en het is denk ik de mooiste ochtend die ik tot nu toe heb meegemaakt.
Naar beneden gaan was ook geen makkie. Je moet nog beter opletten waar je staat, omdat je anders zo weg glijd. Dit is een aantal keer gebeurd, precies zo een moment dat je focus even weg is. De weg omhoog duurde 1,5 uur, de weg naar beneden drie kwartier. Of ik dit nog een keer ga doen? Nee, ik koester deze ervaring zoals hij is geweest, zo is hij het mooist!

Het werk op de projecten waren weer mooie dagen. Kids zijn blij om je te zien en met je te sporten, kletsen of knuffelen. Op vrijdagochtend heb ik les gegeven, in plaats van sporten. De kids waarmee ik voornamelijk werk hier zijn tussen de drie en zes jaar oud. Het lesgeven bestaat vooral uit het leren van het alfabet, nummers, figuren en dieren. De oudere kids leren ook al letters schrijven.

Vrijdagmiddag zijn we naar the candle market gegaan, in Mbabane. Hier worden allemaal hand gemaakte kaarsen verkocht. Veelal bestaan uit de vormen van dieren. Het leuke is dat je live kan zien hoe ze gemaakt worden.
In de avond hadden we met de vrijwilligers hier afgesproken iets leuks aan te doen en om uit eten te gaan. We zijn gaan eten bij een mooi restaurant, met live muziek. Daarna zijn we uit geweest, bij de locale pub/club hier, net als op zaterdagavond. Weekeind is echt weekeind, opladen voor een nieuwe week en er lekker op uit gaan met elkaar. Op zondag zijn we naar een luxe hotel in de buurt gegaan, hier kon je lekker bij het zwembad chillen en zonnen, potje tennis doen, naar het casino gaan en lekker eten/drinken.

Een eigen plekje hier is er niet echt. Er zijn overal waar je kan zitten wel andere mensen. Op zich heel gezellig, maar ik heb af en toe echt even tijd alleen nodig. Zoals ik al zei heb je achter the lodge een hiking pad. Hiernaast heb ik een soort trap gevonden waar je kan op chillen, muziek luisteren of zoals nu even een stukje kan schrijven. Want eerlijk, je raakt gewend aan de drukte in de keuken rond bepaalde tijden, maar soms even op jezelf zijn is ook wel nodig.

Overigens denk ik dat ik hier in de eerste twee weken wel een stuk of 60 mensen heb ontmoet. Met ontmoeten bedoel ik dat je minimaal twintig minuten met iemand kletst. Dit komt vooral denk ik omdat er ook redelijk veel backpackers in deze lodge zitten, meestal voor maar een nachtje. In de avond raak je gauw aan de praat met elkaar, met de ene wat langer als met de ander.

Vandaag is het alweer maandag, dat betekent dat er vanmorgen een hele groep vrijwilligers is vertrokken. Met sommigen ben ik hier twee weken geweest, met anderen maar een week (vanwege de trip naar Mozambique). Ik heb met iedereen wel zitten kletsen en lol gehad, maar met een iemand heb ik een speciale band opgebouwd. Een frans meisje, Laure. Ik heb denk ik nog nooit zoveel gedeeld met iemand die ik zo kort ken. Serieuze gesprekken maar vooral ook veel gelachen met elkaar. We deden hetzelfde project, deelden een kamer en kwamen aan op dezelfde dag. Na een paar dagen had ze eigenlijk al spijt dat ze maar twee weken geboekt had. Ze was samen gekomen met een ander Frans meisje, maar daar had ik niet echt een klik mee. Laure vond het soms best lastig om Engels te praten, maar probeerde het wel altijd (ondanks dat ze hier best onzeker over was) en anders kwam ze met handgebaren ook wel tot haar verhaal. Daar heb ik veel respect voor.

Vandaag was de eerste dag project zonder haar, dat voelde wel even raar! Gelukkig zijn de kindjes weer altijd even enthousiast om je te zien en hebben we er een toffe dag van gemaak met elkaar. Deze week komen er geen nieuwe vrijwilligers bij, maar komende maandag wel weer een groep van ongeveer tien. Met deze groep ga ik naar het Kruger Park. Nu eerst nog deze week op de projecten met de kids, een wat rustigere week in the lodge.

De tijd vliegt... ik heb het nog steeds hartstikke naar mijn zin hier en geniet van alles wat er op mijn pad komt. Elke ervaring stop ik in mijn rugzak!
Op naar een nieuwe week of #makingmemories.

Liefs,

Bowien.